Με έναν μικρό αναστεναγμό ο κος Ρεμ συλλογίστηκε ότι η επόμενη πολυάμαξα ξεκινούσε σε τριάντα λεπτά ακριβώς. Για λίγο αναρωτήθηκε πώς να περνούσε το χρόνο του, βγάζοντας μηχανικά τα ματογυάλια του και καθαρίζοντας τα με το μαντήλι του. Βάζοντας τα γυαλιά του πάλι, αποφάσισε να αγοράσει την εφημερίδα του. Λίγα μόλις λεπτά αργότερα βρισκόταν καθισμένος στο παγκάκι του σταθμού και ξεφύλλιζε τους τίτλους της Εφημερίδας της Πρωτεύουσας.

Η Γερουσία των Επιστημόνων Ανακοινώνει Νέα Μέτρα για τις Επαρχίες. Νέα Ψηφία του «Π» Αποκαλύπτονται από Υπάλληλο του Υπουργείου Ανάπτυξης. Πρόοδος στην Ενεργειακή Εκμετάλλευση των Βαρέων Μετάλλων. Ρεκόρ Ύψους από το Πειραματικό Αερόπλοιο «Ζάτλεφ». Πειραματικός Φωτόγραφος Αποτυπώνει Στοιχεία Χρώματος: Αρχή Νέας Εποχής λέει ο Υπουργός Ανάπτυξης. Αδικαιολόγητη Απόκλιση 0,021% σε Προϋπολογισμό της Β Επαρχίας. Η Πρώτη Απόγονος του Αυτοκράτορα Αποφοιτεί με Απόλυτο Άριστα από την Ακαδημία: Ελπίδες για Μελλοντική Διαδοχή.

Το βλέμμα του κου Ρεμ κοντοστάθηκε στην σελίδα με τον τελευταίο τίτλο. Ένα χαμόγελο έσπασε τα χείλι του. Ύστερα άρχισε να διαβάζει το σχετικό άρθρο αλλά όχι για πολύ. Ένας Συμπολίτης του ήρθε και κάθισε δίπλα του, μάλλον με φούρια. Από μακρυά νόμιζε ότι άκουσε φωνές. Ο άγνωστος δίπλα του τον κοίταζε επίμονα μ’ ένα χαμόγελο που ο κος Ρεμ δεν μπορούσε να περιγράψει. Ανταπέδωσε με ένα ευγενικό χαμόγελο, άξιο κάθε τυπικού Πολίτη της Αυτοκρατορίας.

«Καλημέρα» είπε ο ξένος με λίγο λαχανιασμένη φωνή αλλά δίνοντας την εντύπωση ότι είχε όλο το χρόνο και τη διάθεση για μια μακρά συζήτηση. «Με λένε Σαμ».

Δεύτερη φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα που ο ξένος τον μπέρδευε. Αρχικά το χαμόγελο κι ύστερα αυτή η ανεξήγητη διάθεση για γνωριμία.

«Ονομάζομαι Φερμίλιος Ρεμ, χάρηκα για την γνωριμία κε. …;» είπε ο κος Ρεμ, δίνοντας του το χέρι του και παράλληλα την ευκαιρία να διορθώσει την αγενή παράλειψη του επωνύμου του. Ο Σαμ απλά χαμογέλασε και έσφιξε με θέρμη το χέρι του κου Ρεμ. Εκείνος αισθάνθηκε άβολα αλλά χαμογέλασε ξανά και γύρισε πάλι στην εφημερίδα του. Η φωνές από μακρυά πλησίαζαν και οι υποψίες του κου Ρεμ εντείνονταν. Ένα περίεργο συναίσθημα πανικού τον κατέλαβε. Ένιωσε το χέρι του να τρέμει αγχωμένα και την ανάσα του να γίνεται κοφτή. Ασυναίσθητα μετακινήθηκε ελαφρά μακρύτερα από τον άντρα.

«Πες μου, Φέρμι» είπε ο ξένος χαμογελώντας και κοιτάζοντας γύρω με μάτια διάπλατα ανοιχτά και αυτήν την ίδια ανεξιχνίαστη έκφραση, κάνοντας τον κο Ρεμ να νοιώσει μια μικρή ανατριχίλα να σκαρφαλώνει την πλάτη του «έχεις προσέξει ποτέ πως στην πόλη μας δεν υπάρχει ούτε μια καμπύλη;».

Ο κος Ρεμ γύρισε να τον κοιτάξει με γουρλωμένα μάτια, ξαφνιασμένος και τρομοκρατημένος. Δεν υπήρχε πια αμφιβολία για τον άγνωστο άντρα. Οι τέσσερις άντρες που με γρήγορες κινήσεις τον άρπαξαν, απλά το επιβεβαίωσαν. Εκείνος απλά τον κοίταζε όσο οι άντρες τον φίμωναν, και από τα μάτια και μόνο ο κος Ρεμ κατάλαβε πως ο άντρας ακόμα χαμογελούσε.

«Σάμαελ Πόουτ, κατηγορείσαι για Απόκλιση. Η δίκη σου θα γίνει κεκλεισμένων θυρών σε τρεις ώρες». Η φωνή ακούστηκε ήρεμη, καθώς ο κος Πόουτ παρασυρόταν με δύναμη από τους άντρες προς την πλατεία. Ο άνδρας που μίλησε ακολούθησε για λίγο με το βλέμμα του την πορεία τους κι ύστερα γύρισε στον κο Ρεμ που παρακολουθούσε τη σκηνή με όση ευπρέπεια του επέτρεπε ο φόβος του. Ήταν ένας λεπτός άνδρας, με ψυχρά ήρεμο πρόσωπο και σκληρά μάτια. Τα κατάμαυρα ράσα του διακοσμούνταν μόνο με μία πλατιά λευκή γραμμή που ξεκινούσε από το λαιμό και κατέβαινε μέχρι τα πόδια.

«Ελπίζω να μη σας ενόχλησε ιδιαίτερα, κύριε» είπε χαμογελώντας στο φοβισμένο υπάλληλο του Υπουργείου. Για μια στιγμή ο κος Ρεμ σκέφτηκε πόσο το χαμόγελο αυτού του άνδρα διέφερε από εκείνο του Σαμ. Όχι! Του κου Πόουτ.

«Η αλήθεια είναι ότι ταράχτηκα» είπε, θεωρώντας ότι η ειλικρίνεια ήταν η καλύτερη απάντηση σε έναν Πράκτορα του Υπουργείου Τάξης, αν έκρινε σωστά από τα ρούχα του.

«Υγιείς αντίδραση» είπε σχεδόν σαν να ήταν το αποτέλεσμα μιας διάγνωσης ο άντρας. «Ευθυγραμμιστής Πρώτης Τάξης Ιγνάτιος Λο» συνέχισε τίνοντας το χέρι του.

«Φερμίλιος Ρεμ, Υπάλληλος Ελεγκτής Περιφερειακών Προϋπολογισμών» απάντησε τυπικά, δίνοντας το χέρι του, με το τρέμουλό του περιορισμένο πια. Ο κος Λο ανταπέδωσε την χειρονομία, κοιτάζοντας τον στα μάτια. Και πάλι ο κος Ρεμ είχε την αίσθηση ότι τον περιεργαζόταν, όπως ένας γιατρός τον ασθενή του. Ύστερα ο Ευθυγραμμιστής μίλησε.

«Πολλές φορές η επαφή με έναν Αποκλίνοντα μπορεί να προκαλέσει παρατεταμένη ταραχή. Αν αισθανθείτε κάτι, επικοινωνήστε με τον Πολιτικό σας Σύμβουλο».

«Βεβαίως, ευχαριστώ»

«Καλό σας απόγευμα, κε Ρεμ».

«Καλό απόγευμα, κε Λο».

Ο άντρας απομακρύνθηκε χωρίς να κοιτάζει γύρω του και κατευθύνθηκε προς τον Πύργο της Κυβερνήσεως. Ο νεαρός υπάλληλος έμεινε να τον κοιτάζει, μέχρι που η Πολυάμαξα 3 ήρθε και στάθηκε μπροστά του εμποδίζοντας τον.

Ανέβηκε σκεφτικός και ακόμα ταραγμένος στην άμαξα, βγάζοντας ευγενικά το καπέλο στην ηλικιωμένη κυρία που ήταν ήδη μέσα με ασυναίσθητες κινήσεις. Μέσα σε δύο λεπτά είχε γνωρίσει έναν Αποκλίνοντα κι έναν Ευθυγραμμιστή. Ο κος Ρεμ δεν μπορούσε παρά να σκέφτεται ότι η μέρα κάθε άλλο παρά τυπική για έναν Πολίτη δεν ήταν μέχρι τώρα και ήταν ακόμα νωρίς.

Από κάπου κοντά ακούστηκαν ελαφριά κουδουνίσματα, κρυστάλλινα και χαρούμενα, σαν δυο μικρά καμπανάκια να χτυπούσαν με ρυθμό γρήγορου βηματισμού που ακολουθούσαν την άμαξα. Κανένας δεν φάνηκε να τα προσέχει και ο κος Ρεμ αποφάσισε να μην κοιτάξει τι ήταν. Άνοιξε την Εφημερίδα του ξανά και συνέχισε να διαβάζει, ξέροντας πως έτσι θα ξεχνιόταν και θα ηρεμούσε. Όταν τελείωσε το άρθρο που διάβαζε, ανίκανος να συγκεντρωθεί περαιτέρω, δίπλωσε την εφημερίδα του και έστρεψε το κεφάλι του έξω, αφήνοντας το βλέμμα του να πλανηθεί σε κτήρια, καταστήματα και Περιμετρικές Παράδρομους που δεν είχε προσέξει ποτέ στο παρελθόν.