Lyrical | notebook

Lyrical

The Siege

So I order the arrows stay and I silence the drums.
I move my force and leave lonely banners and empty tents
Traces in time that once there was war
A quiet distraction from boredom, a siege of indifference
For I know how important that is to the walls.

And I sack others in stealth. Sixteen and counting.
Until 16 becomes 622 and the gates open.
Until the sight of my banners from the sieged becomes so tiresome
As the sight of other flags on the walls was to me.
Until the screams and moans drown my memory of the land beyond.

Yet a voice keeps whispering
"That day will come, when you have conquered the world"

Τρεις Αμαρτίες (Δεν θα πω έλα)

Δεν θα πω "έλα". Μείνε εκεί.

Εκεί αν σ'αρέσει τόσο.

Μα έχεις άδικο να λες "εκεί τι έχει;"

Έχει μονάχα πράγματα απλά.

Δεν έχει φωνές, δεν έχει φασαρία.

Αυτά, μόνο σαν βήματα να φαίνεται πως κάνεις

Και χέρι που δεν βλέπω πίσω να σε τραβά.

Δεν είν' για σένα οι φωνές, μα για το χέρι

Που με θυμό με ωθεί να ξεστομίζω λέξεις,

Να λέω πράγματα απλά με λόγια παραπάνω.

Και μη νομίζεις, έτσι κάνω και σαν η Ερατώ σιωπή κρατά και ξεγλυστρά,

Δείχνω ατάλαντος και άγαρμπος, δεν γίνομαι μια μέρα,

Σαν ψάχνω στα περίπλοκα, στα πολλά, τη λύση

Σαν το "μ' αρέσεις" να ναι ντροπή και λίγο

Το "πάμε μια βόλτα κι όπου βγει" να είναι βαρετό

Μ'αυτή είναι αλήθεια. Τόσο απλή

Τα άλλα, λόγια μιας ψυχής που η Ερατώ προδίδει, δίκαιος ψόγος.

Τα λόγια αυτά είν' αμαρτία.

Κι έχει μονάχα ένα φως, μονάχα ένα

Να σιγοκαίει ψηλά, σαν προβολέας.

Το φως του πέφτει επάνω σε μορφές,

Δύο, παλιές και γνώριμες

Και αντηχούν γέλια και ψίθυροι, και κάποτε σιγή αμήχανη

Μα πάνω απ' όλα λόγια, με αλήθειες και με όνειρα,

Στον κόσμο αυτό και άλλους.

Κι εκεί, μέσα στα λόγια, έχει ένα άγγιγμα.

Δειλά μα σίγουρα να ψάχνει ρίγος,

(Τα λόγια να μην σταματούν, τα μάτια καρφωμένα.)

Λεπτό το ύφασμα, μανδύας να το κρύβει

Κουρτίνα που τραβιέται αργά, αυλαία

(Τα λόγια να μην σταματούν, τα μάτια καρφωμένα.)

Να σκαρφαλώνει σε κορφή κι εκεί να μείνει, να ψάξει, να παίξει, να τρέξει,

(Τα λόγια να μην σταματούν, τα μάτια καρφωμένα.)

Μέχρι να φέρει λύτρωση κι ύστερα...

Κι ύστερα μυστικό.

Γέλια και ψίθυροι, σιγή αμήχανη, όνειρα και πάνω απ' όλα λόγια,

Λειψά, χωρίς το άγγιγμα τα νοιώθω.

Κι αυτό είναι αμαρτία.

Μα έχει και κάτι άλλο εδώ, μια τρίτη αμαρτία.

Που άλλος τη ψιθύρισε με λόγια που μ' αρέσουν.

"Άθικτο" να ναι το κορμί, "καθαρό" και μόνο

Αλλιώς βαριά η αυλαία

Και το λόγια, λόγια λειψά, χωρίς να σιγομουρμουριζουν μελωδίες.

Μια βόλτα ακόμα, μια βραδυά, σαν χίλιες άλλες,

Για με δεν είναι αρκετή.

Κι αυτό είναι αμαρτία.

Δεν θα πω έλα. Αυτά έχει εδώ. Τρεις αμαρτίες

Και λέγε με "αμαρτωλό" αν θες.

Αν είναι έτσι, ας είναι. Αμαρτωλός να ζήσω

Αμετονόητος να ξέρεις, για όλες μα για μια.

Το ποια το ξέρεις.

Δεν θα πω έλα. Αυτά έχει εδώ.

Η Τσιγγάνα

Α΄

Μάτια σμαράγδια στάζουν ζωή
Μαλλιά όλο φλόγα και ίδια ψυχή
Τι λάμψη! Τι σκέρτσο!

Η Τσιγγάνα χορεύει.

Ο κόσμος μαζεύεται γύρω να δει.
Σύντομα χαίρεται, γελάει και παίζει μαζί της.
Ο χορός της Τσιγγάνας στάζει ζωή!
Τι πάθος! Τι ζέση!
Σαν φλόγα που καίει χορεύει η Τσιγγάνα.
Βήματα σίγουρα, ξέγνοιαστα, γρήγορα.
Ο κόσμος γελάει. Ο χορός της Τσιγγάνας στην καρδιά τους μιλάει.
Για ξεγνοιασιά και ελευθερία, για απαλλαγή από την αμαρτία.
Ποιος άλλωστε είναι ικανός να Την κρίνει;
Ο κόσμος ενθουσιάζεται!

Μα ένας Κατσούφης μαζί της δεν παίζει. Κοιτάζει περίεργος, μια θλίψη στα μάτια.
Η Τσιγγάνα τον βλέπει κι ο χορός σταματάει.
«Ποιος είσαι;» φωνάζει με νάζι μα μέσα της καίει. Αυτός ο αυθάδης μαζί της δεν παίζει. «Τι κοιτάς;»
«Νομίζω στα μάτια σου διακρίνω μια θλίψη».
Ο κόσμος διαλύεται και μένουν οι δυο τους.
«Πες μου» της λέει μ’ αυτή του γελάει.
«Δεν ξέρεις τι λες! Εγώ είμαι ελεύθερη, κανείς δεν με διώχνει! Ο χορός μου γητεύει, το κορμί μου καίει. Μόνη ένα βράδυ δε μένω αν δεν θέλω. Εσύ όμως δείχνεις κουρασμένος και μόνος. Έλα μαζί μου, χόρεψε λίγο. Παρέα θα σου κάνω, τη θλίψη θα διώξω». Τα χέρια ανοίγουν σε μεγάλη αγκαλιά.

Ανόητε Κατσούφη! Τι πήγες να κάνεις; Η φλόγα δεν πιάνεται, το αγρίμι δεν μένει! Εσύ όμως δύσμοιρε που ακούμπημα ψάχνεις, μόνος θα μείνεις μετά και θα πέσεις….

Β΄

«Σπίτι δεν έχεις; Που μένεις; Που στρέφεσαι;»
Τον κοιτάζει ταραγμένη. Σπάνια ρωτούσε κανένας για εκείνη, Τα μάτια χαμηλώνουν.
«Γυρνάω» του λέει και κοιτάζει αλλού.
Το σώμα γυμνό λάμπει μπροστά στην φλόγα.
«Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και άλλους. Και σπίτι.»
«Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, δεν θέλουν αλυσίδες».
«Δεν είναι αλυσίδες τα όρια μας, αυτά που μόνοι διαλέγουμε».
Εκείνη σιωπά. Για λίγο λυγίζει, αφήνεται, νιώθει.

Μα το άλλο πρωί η Τσιγγάνα ξυπνά. Εκείνος κοιμάται γαλήνια δίπλα. Η Τσιγγάνα τον σπρώχνει κι αυτός χαμογελά.
«Ξάπλωσε, αγάπη μου, ας μείνουμε αγκαλιά…»
Τα πράσινα μάτια της γεμίζουν με τρόμο. Μα εκείνος δε βλέπει. Με μάτια κλειστά ονειρεύεται και χαμογελά.
«Τα όρια είναι τοίχοι για τους δειλούς! Φοβάσαι Κατσούφη να ζήσεις και κλείνεσαι σε φυλακή!
«Μαζί σου χωρίς να αναπνέω πια ζω».
Η Τσιγγάνα δειλιάζει. Έχει μια γλύκα αυτή η φυλακή.
Μα, όπως είπα, δειλιάζει. Τα ρούχα αρπάζει, στο δρόμο πετιέται.
«Δειλέ» ψιθυρίζει.
Κι ο Κατσούφης κλαίει.

Ανόητη Τσιγγάνα. Ανόητε Κατσούφη.
Η Φλόγα δεν πιάνεται, το αγρίμι δεν μένει. Δε σού παν Θεός μην το παίζεις;

Ανόητε Κατσούφη. Ανόητη Τσιγγάνα.
Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν να μείνουν θνητοί κι όχι φλόγες. Δεν πρόσεξες πως μόνη σου μένεις σαν σβήνει ο χορός;