Το πρώτο πράγμα που έκανε εντύπωση στον κο Ρεμ καθώς έβγαινε από το αερόπλοιο με αβεβαιότητα αλλά και έναν ενθουσιασμό που προσπαθούσε με επιτυχία να κρύψει πίσω από μια έκφραση ανησυχίας, ήταν ο αέρας. Δεν ήταν τόσο το τσουχτερό κρύο που περνούσε το λεπτό πανωφόρι του σαν να ήταν ανύπαρκτο, σπρώχνοντας μέχρι τα κόκκαλά του μια αίσθηση ξηρού και υγρού συνάμμα, που ανάγκασε με βία τους μύες του να χορέψουν με ρίγη. Ήταν κυρίως οι μυρωδιές. Απίθανα πολλές, πρωτόγνωρες μυρωδιές χύμηξαν στα ρουθούνια του, γέμισαν το μυαλό του που έσβησε για λίγο τις υπόλοιπες αισθήσεις, ανύμπορο να ανταποκριθεί διαφορετικά στην προσπάθεια να τις αναγνωρίσει, ξεχωρίσει και ερμηνεύσει. Ζαλίστηκε και αναγκάστηκε να κοντοσταθεί και να προσπαθήσει να βάλει το νου του σε τάξη. Ήθελε τόσο πολύ να ξέρει τι ήταν όλα αυτά που γνώριζε για πρώτη φορά η μύτη του, να τα αποδώσει σε πράγματα και να τα ονομάσει με λέξεις! Χαμογέλασε, ελεύθερα, τυχερός μέσα στη δίνη του διοτί οι υπόλοιποι ήταν με γυρισμένες τις πλάτες μπροστά του, και σκέφτηκε πως κάπως έτσι πρέπει να εφευρέθηκε η Γλώσσα. Αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του μετάνοιωσε. Όχι, σκέφτηκε και μια μελαγχολία αναγέννησης, γλυκιά, τρομακτική και ακατανίκητη, τρύπωσε αθόρυβα μέσα του, κάνοντας τον να αισθάνεται πως κάτι μέσα του έλιωνε, τα πόδια του λύγιζαν και τα μάτια του ήταν λίγα, μικρά, ανεπαρκή, πως ο ίδιος ήταν λίγος, μικρός και ανεπαρκής. Έτσι εφευρέθηκε η Γλώσσα, ολοκλήρωσε τη σκέψη του κοιτάζοντας προς την Ανατολή.

Κάποτε, ίσως πολύ αργότερα στη ζωή του, θα κατάλαβαινε πως η μελαγχολία αυτή ήταν πάντα μέσα του και πως απλά περίμενε να βγει όταν κάτι την ξυπνούσε. Ακόμα πιο μετά, όταν πια θα ήταν ένας ολοκληρωμένος Αποκλίνων, θα μάθαινε να την επικαλείται όποτε ήθελε. Θα πίστευε επίσης τότε, και θα το πίστευε με την απολυτότητα της πεποίθησης ενός ρομαντικού, που κάνει το φανατικό ή τον επιστήμονα να μοιάζουν έτοιμους να λυγίσουν, πως ναι, αν εφευρέθηκε σε μια στιγμή η ομιλία, ήταν σε μια στιγμή που σήμερα θα έκανε κάποιον να την ξεχάσει. Αλλά όχι ακόμα, όχι τώρα. Τώρα απλά κοίταζε την ανατολή και τον ήλιο να εμφανίζεται μεγαλόπρεπα πίσω από τα βουνά, σε μια έκρηξη χρωμάτων και σκιών που κατέστρεφε τη δομή του μυαλού του με τον πιο δημιουργικό, τον πιο πανέμορφο τρόπο και τον έκανε να αναζητά τρόπους να... να... Δεν ήξερε τι ακριβώς αλλά κάτι! Είχε ξαναδεί τον ήλιο να ανατέλει. Τον είχε δει μάλιστα από το φινιστρίνι του, που κάποιοι θα πίστευαν τη θέα ομορφότερη. Αλλά εδώ, στην πλαγιά αυτού του άγνωστου βουνού, σ’ αυτό το απαγορευμένο από τη ζωή του Πολίτη Ρεμ τόπο, αισθάνθηκε εκτεθειμένος στη θέα, γυμνός. Το φως του ήλιου που ολοένα δυνάμωνε ήταν σαν να τον διαπερνούσε και παράλληλα να τον γεμίζει. Κι όσο πιο ζωηρό, δυνατό, φωτεινό γινόταν έφτανε πάνω του, τόσο εκείνος γέμιζε περισσότερο. Αντιστάθηκε, προσπαθώντας να κλείσει τον εαυτό του από αυτό που του συνέβαινε, να φυλακίσει σε λέξεις τη δύναμη που τον κατέκλυε. Όμως τίποτα στη ζωή του δεν τον είχε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο, εκτός ίσως από το Σαμ. Αφέθηκε, το ρούφηξε, απήλαυσε. Το μυαλό του φούσκωσε και ξεχύλισε από ιδέες που μάταια γύρευαν έκφραση σε λέξεις, ό,τι περίσσεψε έπεσε στην ψυχή του σαν βροχή, ποτίζοντας συναισθήματα, κι όταν κι αυτή πια γέμισε, ο κος Ρεμ δάκρυσε και, όπως ο Σαμ, χαμογέλασε χωρίς προφανή λόγο.

«Κε Ρεμ;» Η ερώτηση τον ξύπνησε απότομα και το κρύο επανήλθε, κάνοντάς τον να ριγήσει βίαια και πάλι.

«Σας προειδοποίησα, κε Ρεμ. Δεν είμαστε στην Πρωτεύουσα πια, υπάρχουν κίνδυνοι» παρατήρησε ο κος Φορμάλ. «Είστε πολύ ελαφρά ντυμένος. Αεροφύλακα, φέρε ένα παλτό για το Συμπολίτη μας.»

Κάθε φορά που χάνομαι, σκέφτηκε, ενθυμούμενος το Έγκλημά του στο Υπουργείο, ενώ έγνεψε και ευχαρίστησε τον Αεροφύλακα που τον προσπερνούσε, με φέρνουν πίσω οι ίδιες λέξεις. Μια μέρα απλά δεν θα γίνει, κατέληξε και αισθάνθηκε μια ένοχη ανακούφιση στη σκέψη.